اگر در فکر نصب یک استخر توکار در محل زندگی خود هستید، باید بدانید که دو گزینه وجود دارد: استخر بتنی و استخر فایبرگلاس. حتماً این سوال برایتان پیش میآید که کدامیک از این دو گزینه، بهترین نوع استخر توکار هستند؟ در ادامه، سعی میکنیم با بررسی مزایا و معایب هریک از این استخرها و پاسخگویی به سوالات متداول در مورد آنها، به شما کمک کنیم که درمورد پاسخ این سوال، به نتیجهای درست و منطقی برسید:
نصب کدام نوع از استخرهای توکار، آسانتر است؟
کدام نوع استخر از نظر سهولت، هزینه و سرعت نصب، گزینهی مناسبتری به شمار میرود؟ بیایید در ابتدا ملاحظاتی را مورد بررسی قرار دهیم که میبایست هنگام برنامهریزی برای هر دو نوع استخر (بتنی و فایبرگلاس) در نظر گرفته شوند.
- انتخاب مجری پروژه: صرف نظر از اینکه کدام نوع استخر را انتخاب میکنید، ضروری است که کار نصب را به یک مجری واجد شرایط بسپارید. از آنجایی که استخرهای بتنی و فایبرگلاس، هریک ملاحظات مربوط به خود را دارند، مجری پروژه باید در زمینهی نصب استخری که انتخاب کردهاید، تجربهی کافی داشته باشد.
سوالی که برای برخی از کارفرمایان به وجود میآید این است که آیا میتوانیم کاسهی استخر فایبرگلاس را خریداری کنیم و کار نصب را خودمان انجام دهیم؟ قویاً توصیه میکنیم که کار نصب را هم به یک شرکت باتجربه بسپارید. نصب یک استخر، دارای پیچیدگیهایی است که عدم آگاهی از آنها میتواند باعث بروز مشکلاتی جدی، هم در حین اجرای پروژه و هم در هنگام بهرهبرداری از آن شود.
- دسترسی به محل نصب: برای نصب هر دو نوع استخر توکار، نیاز است که تجهیزات مختلف و انواع ماشینهای سنگین و نیمه سنگین به محل استخر دسترسی داشته باشند. علاوه بر این، باید فضای کافی برای جابجایی افراد، تجهیزات، خاک، سنگ و همچنین کاسهی استخر فایبرگلاس در نظر گرفته شود.
- گودبرداری: برای نصب هر دو نوع استخر توکار، نیاز به گودبرداری وجود دارد. مقدار خاکی که از زمین خارج میشود، ممکن است معادل حجم دو دهنه مغازه باشد. در برخی از مناطق، ممکن است مجبور شوید که هزینهای اضافی را برای شکستن و برداشتن سنگهای بزرگی در نظر بگیرید که در فرآیند گودبرداری به آنها برخورد میکنید. اگر در مرکز شهر زندگی میکنید، ممکن است نیاز باشد که خاک خارج شده، با صرف هزینهای بیشتر نسبت به مناطق خارج از شهر، به کیلومترها دورتر منتقل شود.
- آب و هوا: شرایط آب و هوایی محل پروژه هم باید در هنگام برنامهریزی برای ساخت و نصب استخر در نظر گرفته شوند چراکه امکان ادامهی کار در آب و هوای طوفانی یا باران شدید، وجود ندارد. البته از آنجایی که استخرهای فایبرگلاس به صورت کاملاً آماده به محل نصب منتقل میشوند، احتمالاً وقفههای مربوط به آب و هوا در پروژههای مربوط به نصب این استخرها، کمتر خواهد بود.
بیایید در ادامه، انواع استخرها را به صورت جداگانه بررسی کنیم و به برخی از تفاوتهای این استخرها در مرحلهی نصب بپردازیم.
ساخت استخر بتنی
ساخت استخر بتنی، زمان بیشتری میبرد؛ به ویژه درصورتیکه صحبت از استخری با طرح مدرن و امکانات سفارشی باشد. علاوه بر این، اگر شما هم از جمله افرادی هستید که میخواهید بلافاصله بعد از نصب، وارد استخر شوید و در آن شنا کنید، به نظر میرسد که استخر بتنی، گزینهی مناسبی برای شما نباشد.
سازهی یک استخر بتنی، پس از گودبرداری، با استفاده از بتن و میلگرد شکل میگیرد؛ به این صورت که بتن با استفاده از نازلی پرفشار، روی شبکهای از میلگرد پاشیده میشود و کف و دیوارههای استخر را شکل میدهد. پس از خشک شدن بتن، یک لایه گچ روی کل سطح استخر اعمال میشود و کار ساخت، با نصب سنگهای لبهی استخر، اجرای محوطهی اطراف آن و همچنین نصب تجهیزات استخر به پایان میرسد. فرآیند نصب استخرهای بتنی معمولاً حدود ۳ تا ۶ ماه زمان میبرد.
توجه: هنگام برنامهریزی برای ساخت استخرهای بتنی، شرایط آب و هوایی را در نظر بگیرید. آب و هوای نامساعد میتواند باعث طولانی شدن زمان نصب شود و بر کیفیت متریال مورد استفاده هم تاثیر بگذارید.
ساخت استخر فایبرگلاس
سرعت و سهولت نصب استخر فایبرگلاس، اغلب باعث میشود که این استخرها، در صدر فهرست نهایی کارفرمایان قرار گیرند. اگر در منطقهای زندگی میکنید که شرایط آب و هوایی غیرقابل پیش بینی است، فایبرگلاس ممکن است برای شما مناسبتر باشد.
کار ساخت استخر فایبرگلاس در کارخانه و با استفاده از قالب انجام میشود. کاسهی استخر فایبرگلاس به صورت لایه لایه بر روی قالب تشکیل میشود؛ به این صورت که ابتدا لایهی ژلکوت و سپس سایر لایهها شامل رزین و فایبرگلاس را بر روی قالب کار میکنند. پس از اینکه کاسهی استخر کاملاً خشک شد، از قالب جدا میشود، اضافههای آن بریده میشود، مورد بررسی قرار میگیرد و آمادهی ارسال میشود. در محل نصب، کاسهی استخر در سوراخی که از پیش آماده شده است، قرار میگیرد و تراز میشود. ادامهی کار (شامل اجرای لبهها و محوطهی استخر و نصب تجهیزات) هم مشابه استخرهای بتنی است. کل این فرآیند، معمولاً حدود سه هفته زمان میبرد.
توجه: هنگام انتخاب محل نصب استخر فایبرگلاس، حتماً سهولت دسترسی را در نظر بگیرید. موانعی که بر سر راه ماشینهای سنگین و تجهیزات قرار دارند، ممکن است بر زمان و هزینهی نصب استخر فایبرگلاس شما بیفزایند.
سطح داخلی کدام نوع از استخرهای توکار، لطیفتر و ایمنتر است؟
بتن پوشش داده شده با گچ در استخرهای بتنی، معایبی دارد؛ از جمله، سطح متخلخل و ناهموار آن که میتواند پوست شما را خراش دهد و محیطی امن را برای رشد جلبکها ایجاد کند. بنابراین، برای جلوگیری از رشد جلبکهای استخری که باعث سبز شدن آب میشوند، باید سطوح استخر را مرتباً برسکشی کنیم.
فایبرگلاس از این نظر، بالاترین امتیاز را کسب میکند. ژلکوتی که سطح داخلی این استخرها را میپوشاند، بسیار نرم و لطیف است و به پوست و لباس شنا هم آسیب وارد نمیکند. استخرهای فایبرگلاس مدرن همچنین دارای روکش ضدلغزشی هستند که در برابر رشد جلبک مقاوم است و در عین حال، به جلوگیری از لیز خوردن و افتادن شناگران هم کمک میکند.
کدام نوع از استخرهای توکار، بادوامتر است؟
استخرهای بتنی در میان مجریانی که با فرآیندهای ساخت و ساز آشنا هستند، از محبوبیت بیشتری برخوردارند چراکه امکان ساخت آنها در مدلهای سفارشی وجود دارد. البته با توجه به احتمال ترک خوردن بتن در اثر چرخههای انجماد و ذوب، ساخت این استخرها در مناطق سردسیر، کمتر رواج دارد.
استخرهای بتنی در میان مجریانی که با فرآیندهای ساخت و ساز آشنا هستند، از محبوبیت بیشتری برخوردارند چراکه امکان ساخت آنها در مدلهای سفارشی وجود دارد. البته با توجه به احتمال ترک خوردن بتن در اثر چرخههای انجماد و ذوب، ساخت این استخرها در مناطق سردسیر، کمتر رواج دارد.
بر خلاف تصور بیشتر مردم، استخرهای بتنی، بادوامترین نوع استخر توکار به شمار نمیروند. متخلخل بودن سطوح آنها باعث میشود که نسبت به ترک، آسیبهای ناشی از بالا رفتن سن استخر و مواردی نظیر رسوبات و جلبک، مستعدتر باشند. به طور کلی، کارفرمایان اغلب مجبور میشوند که ظرف ۱۰ تا ۱۵ سال بعد از ساخت استخر، برای بازسازی روکش داخلی آن، هزینه کنند.
ممکن است برای افراد ناآشنا اینطور به نظر برسد که فایبرگلاس، محصولی در سطح پلاستیک است. اما در واقع، فایبرگلاس، متریالی سبک، مستحکم و فاقد خاصیت شکنندگی است. استخرهای فایبرگلاس بسیاری در سراسر جهان وجود دارند که تا ۵۰ سال و بدون نیاز به تعمیر یا بازسازی اساسی، پابرجا ماندهاند. همین امر، گواهی بر دوام فوقالعادهی این نوع استخر است. با توجه به همهی این موارد، استخرهای فایبرگلاس، بادوامترین نوع استخر توکار به شمار میرود.
کدام نوع از استخرهای توکار، به تعمیر و نگهداری کمتری نیاز دارد؟
استخرهای شنا، از هر نوعی که باشند، نیاز به نگهداری دارند. با این وجود، زمان، هزینه و زحمتی که صرف نگهداری از استخر میشود، با توجه به نوع استخر، متفاوت است.
نگهداری از استخر بتنی
استخرهای بتنی، به نگهداری بیشتری نیاز دارند. از آنجا که بتن، مادهای متخلخل و با خاصیت قلیایی است، برای کنترل سطح pH آب به مواد شیمیایی بیشتری نیاز است. به طور متوسط، این استخرها به ۴ تا ۸ ساعت نگهداری در هفته نیاز دارند که بسیار بیشتر از استخرهای فایبرگلاس است. علاوه بر این، هزینهی بیشتری هم صرف مواد شیمیایی مختلف (از جمله افزایندهها و کاهندههای سطح پارامترهایی شیمیایی آب و همچنین جلبککشها) میشود.
نگهداری از استخر فایبرگلاس
هزینه و زمانی که صرف نگهداری از استخرهای فایبرگلاس میشود، کمتر از استخرهای بتنی است. نگهداری از این استخرها، معمولاً یکی دو ساعت در هفته زمان میبرد. سطح داخلی این استخرها، بر ترکیب شیمیایی آب تاثیر نمیگذارد و از این رو، میزان مصرف مواد شیمیایی در این استخرها، کمتر است. علاوه بر این، ژلکوت استخرهای فایبرگلاس، محل مناسبی برای رشد جلبکهای استخری نیست. از این رو، زمانی که باید صرف برسکشی سطوح و همچنین، هزینهای که باید صرف مواد ضد جلبک میشود نیز به مراتب کمتر است.